Van de week kreeg ik een artikel te lezen – vanwege mijn huidige werk in de spoorsector – railtech.com. Daarin stond als tekst over de volgende afbeelding “Crowning achievement for British railways” (Published on 05-05-2023 at 16:00):
(c) Image Transport for London media centre – Flickr
Goed dat je weet dat het dus over het Brits spoor gaat, anders vermoedde je misschien dat dit blije paar een traplift aan het promoten was. Het is een heel vermakelijk artikel, met droge Engelse humor. Je leert meteen ook een andere kant van iemand kennen:
“Not that creativity is new to the new King. Charles, when not ascending to the throne or dealing with other day to day chores that fall to the senior royal, enjoys painting in watercolours. Though it may be slightly treasonous to observe otherwise, he is, critically acclaimed for his standard of work. Sales of around three million pounds (around three and a half million euro) make him one of the most sought after contemporary painters in the UK. Some railway scenes may lie within the new King’s portfolio, but one thing is for sure: after the coronation, trains, voice overs or paintings, he is, officially … the Artist, formerly known as Prince.”
Nu vraag je je direct af wat ik dan met een ‘andere’ kant bedoel. Dat spreekt eigenlijk wel voor zich, met afgelopen zaterdag nog vers in het geheugen. Toen zagen we een paar dat toch echt familie moet zijn van degenen op bovenstaande foto:
De ‘devil is in the detail’ om maar eens in de regio te blijven. Kijk naar de foto’s van de kroning, en foto’s van iets later. Je ziet dat de kroon eerst verkeerd om (achterstevoren) wordt opgezet:
En later op de dag – en profile:
Maar goed, het hier niet over de ceremonie. Het gaat om de vraag hoe je reageert als je merkt dat je op een zo gewichtig moment – ik geloof dat je in het Verenigd Koninkrijk 75 jaar koning(in) bent – zo’n fout hebt gemaakt.
Hoe reageer je dan?
Misschien gewoon niets zeggen, en hopen dat de ander het ook niet door heeft?
Of wachten tot je de betreffende toevallig weer eens spreekt, en er nog eens terloops op terug komen?
En wat voor woorden gebruik je dan?
Waarbij “Tot op heden wordt Foutje, bedankt! nog steeds gebruikt om een blunder aan te geven“. Je geeft dan aan geblunderd te hebben, maar er hoeft nog geen excuus in door te klinken.
Zou je kunnen zeggen dat in de loop van de tijd ‘sorry’ het nieuwe ‘spijt betuigen’ is geworden?
Of gebruik je – afhankelijk van de ernst van de zaak – nog wel eens de laatst genoemde formulering ‘Wil je het me vergeven’?
Die kent zo zijn problematiek. Stel dat iemand nee zegt, dan kom je al in een lastig parket. Of dat de betreffende er eerst allerlei voorwaarden aan wil verbinden.
En de vraag kan rijzen wat je er mee wilt bereiken. In bovenstaande situatie; het moment van de kroning is niet meer terug te draaien.
Heeft een bepaalde woordkeus misschien ook nog te maken met persoonlijke ontwikkeling? Dat je kinderen bijvoorbeeld leert om ‘sorry te zeggen’, en je op latere leeftijd ook meer het ‘excuus’ uit en spijt betuigt?
Ook heb je misschien wel eens gehad dat je op de excuses van iemand zat te wachten, terwijl de betreffende zich van geen kwaad bewust was. Dan kan je lang wachten…
Omgekeerd kun je wel eens je excuus aanbieden waarna vervolgens blijkt dat de betreffende de situatie of je handelen helemaal niet als kwetsend, vervelend of onhandig heeft ervaren.
Of je kunt ruiterlijk, op voorhand je excuus aanbieden. Zoals JL Slok deed aan de vooravond van het overdragen van het ‘eerstverantwoordelijk voor de geestelijke verzorging’ zijn. Hij verwoordde dit in een brief aan alle leden. Gedateerd 5 juni 2001, in aanloop tot de Jubileumsamenkomst op 10 juni 2001;
“Was alles wat ik deed of zei dan altijd juist? Ik denk het niet. Mocht het dan ook zijn
dat ik iemand verdriet heb gedaan of in zijn of haar gevoelens heb gekwetst, dan
spijt me dat oprecht.“
Je zou nog een heel betoog over ‘vergeven’ kunnen houden. Zoals over wat Jezus – naar verluidt – heeft gezegd: ‘Vader, vergeef het hun (want ze weten niet wat ze doen)’. Daarbij wordt dan wel gesteld dat Jezus uitging van de opvatting dat de ‘Vader’ degene was die in de positie verkeerde om de vergeving te schenken. Maar dat gaat allemaal wat ver om daar nu op door te gaan.
Persoonlijk ben ik gecharmeerd van de volgende gedachtegang:
“Ik vergeef het de betreffende, want ik wil mijn leven niet laten beheersen door wat hij/zij heeft gedaan.”
Vergeven is dan voor jezelf ‘schoon schip’ te maken, en je niet afhankelijk te stellen van wat de ander doet.
Hoe is een en ander bij jou?
============================
Amsterdam, 10 mei 2023