Mijn vorige amuse viel bij een deel van de lezers wat zwaar. Daarom tijd voor iets luchtigs; we hebben het vandaag over Glossy’s. Wikipedia licht toe: “Een glossy is de benaming voor een type tijdschrift met een glimmende, glanzende (Engels: glossy) opmaak. Er wordt gebruikgemaakt van veel foto’s op zwaar glanzend papier, dat een luxueuze lifestyle suggereert.“

Er is een tijd geweest dat de glossy’s wekelijks door mijn handen gingen; dat was in de tijd dat ik het sigarenmagazijn van mijn vader werkte. Magazijn betekende gewoon ‘winkel’. Dan had je niet alleen alle tijdschriften onder handbereik om zelf te lezen (wel zuinig, want ze gingen daarna terug in het rek voor verkoop), maar plaatste je ook de kranten, tijdschriften en glossy’s in het rek. Het was de tijd van vóór het internet; als kind begon onze televisie met 1 zwart-wit kanaal. Dan was een glossy nog echt wat. In mijn herinnering was Avenue het prototype, maar dat bestaat tegenwoordig niet meer. Andere tijdschriften hadden ook last van de nieuwe media, en zochten steeds meer de grenzen op met provocerende artikelen en pin-ups. Uiteindelijk mondde dit er toe uit dat mijn ouders besloten de Panorama niet meer te verkopen: daar was een artikel in verschenen dat ongefundeerde insinuaties over de geestelijk leider van onze geloofsgemeenschap publiceerde. Op zich vond ik het stoppen van de verkoop wel jammer, want weg waren de pin-ups.

Tegenwoordig is er een revival te zien (geweest?) van glossy’s. Je telt als BN’er (Bekende Nederlander, dat is Nederlands voor celebrity) niet mee als je geen eigen glossy hebt – of minstens hebt geprobeerd er een op de markt te brengen. Het archetype is volgens mij momenteel ‘de’ Linda.

Ik denk dat je in één oogopslag kunt zien wat de te behandelen vraagstukken voor de lezers (v/m) van de Linda zijn; veel mannen lezen de Linda van hun vrouwelijke partner.

Niet iedereen lukt het om een continue stroom van abonnees (en dus afleveringen) te genereren. Volgens mij is er van de volgende glossy maar eenmaal een nummer verschenen;

Nu kun je bediscussieren of dit wel een glossy is. Denk nog eens aan de omschrijving op Wikipedia; glanzende, glimmende opmaak en geen luxueuze lifestyle. Mocht je het ook geen glossy vinden, lees dan niet verder.

Naast een constante stroom van glossy’s (Linda) en éénmalige uitgaven – maar wel in een grote oplage (Jezus), is er ook nog de persoonlijke Glossy. Ik ken de volgende;

Nou lijkt het logisch om nu stil te staan bij de laatstgenoemde glossy; dat doe ik niet: kom die gerust eens bij me doorbladeren.

In deze tijd van aanloop naar Pasen is het gepaster om nog eens een gelijkenis van Jezus te gebruiken. Dit om het niet alleen maar over hem te hebben, maar zijn manier van werken iets meer tot leven te laten komen (immers ook het doel van een glossy). Ik memoreer daarom de kern van de ‘verloren zoon’. Ik gebruik een kopie uit het boek van Paul Verhoeven (je herinnert je de amuse Rutger Hauer). Verhoeven is niet alleen zeer intelligent maar ook zeer belezen. Als je interesse is gewekt voor zijn boek ‘Jezus’; kom het gerust bij me lenen.